Nie chcę zapeszyć...

Nie chcę zapeszyć, bo chyba we wtorek za wcześnie się ucieszyłam, że już po zabiegu. Aneta od trzeciej w nocy zaczęła krwawić z dziąsła, a zatamować się udało dopiero koło osiemnastej wieczorem. Makabra, na szczęście jest ok od wczorajszego wieczora. Zdecydowałam się właśnie na podanie jej zastrzyku z Clexanu, bo wczoraj po konsultacji z kardiologiem zrobiłam przerwę. Clexan mógłby spowodować krwotok. Choć jego nie podanie to ryzyko dla serca, czyli otrzymałam zadanie od lekarza- monitorować prace zastawki serca. Oni mnie chcą ci lekarze wykończyć chyba psychicznie.
Dziś Aneta już kwitnąca i rozbawiona, tylko lekkie pobolewanie dziąsła i opuchlizna na policzku. Siedzi w domu i ma przerwę w chodzeniu na WTZ. Niech się wykuruje w domu. Choć stęskniona okropnie i prosiła mnie, żeby ją puścić. Już miękłam, ale jak sobie wyobraziłam, że np. ugryzie coś tam twardego, urazi się i zacznie znowu krwawić, o nie, niech wytrzyma do poniedziałku.
Muszę pochwalić moją córkę, za odwagę i za to, że była dzielna. Jestem z niej dumna, że tak to zniosła, bez buntu, bez histerii(to już moja działka ;-)), tylko kilka łez ... Jej pierwsze słowa jak wróciła z bloku operacyjnego, to: "mamo, jestem mądra, i wytrzymałam, dla taty wytrzymałam. Będzie ze mnie dumny, jak zadzwonię?". Jesteśmy z niej dumni obydwoje, nasza dzielna dziewczyna.
Zobaczcie jaka rozradowana w tym szpitalu we wtorek siedziała, jeszcze nie wiedziała co ją czeka: